Nissewaard

4 mei is de dag waarop wij elk jaar om 20.00 uur even tweeminuten stilstaan bij het offer dat veel mensen hebben moeten brengen om ons de vrijheid te geven.

Op uitnodiging van het Comité 1940-1945 afdeling Zuidland, woonde ik de herdenking dit jaar bij in Zuidland. Daarbij vielen mij twee dingen op: de grote opkomst in een relatief kleine dorpskern en de vele jonge mensen die aanwezig waren. Daarmee kun je concluderen dat de herdenking na 72 jaar nog steeds leeft. En dat moet vooral zo blijven. Want vrijheid is niet vanzelfsprekend. In teveel landen in de wereld mag je geen kritisch geluid laten horen. Je mag soms op één persoon stemmen en enige controle op de overheid door de pers of andere organen is uitgesloten. Ik hoor mensen wel eens klagen, dat wij zoveel aandacht, geld en hulp besteden aan anderen. “Maar wie helpt ons? Niemand”, zeggen zij dan. Die mensen zijn vergeten, dat er overal in Europa graven liggen van jonge mannen, die hun leven verloren maar bereid waren voor onze vrijheid te vechten. Denk eens aan die Amerikaanse soldaten in Margraten. Daar liggen zo’n 8.000 lichamen van jonge mannen begraven. Ongelovig, Joods, Moslim en Christen. Naast elkaar. Of die jongens uit Nieuw-Zeeland, Australië, India en Canada die ver van huis hun leven lieten. En die miljoenen burgers die slachtoffer werden van een meedogenloos regiem dat door niets en niemand ter verantwoording kon worden geroepen. Ik heb het geluk gehad na de oorlog te zijn geboren en nooit oorlog, honger of vervolging om geloof of wat je zegt of denkt mee te hebben gemaakt. Dat gun ik iedereen. Hoewel ik hoop dat mensen verbinding met elkaar zoeken in plaats van ruzie en andere narigheid, zal je soms letterlijk moeten vechten om je vrijheid te behouden of terug te krijgen. Dat realiseer je je weer bij een herdenking als die van 4 mei.

Hans Mellink